پیام خوزستان - ورزش 3 /بدنساز اسپانیایی پرسپولیس در مصاحبه‌ای مفصل و خواندنی با نشریه آاس، درباره پرسپولیس، زندگی در ایران و مسائل دیگر حرف زده است.
پپه لوسادا، که به‌تازگی به‌عنوان مربی بدنساز پرسپولیس انتخاب شده، پس از بازگشت به ایران از ترکیه با روزنامه «آاس» گفت‌وگو کرده است.
جنگ سرنوشت پپه لوسادا را تغییر داد
پپه لوسادا (کادیس، 1976) فوتبال بین‌المللی را بهتر از هرکسی می‌شناسد. او حالا در زمانی به ایران بازگشته که اخبار جنگ بار دیگر این کشور را در کانون توجه قرار داده است. در حالی که تقویم تازه منتشر شده، جزئیات بازگشت به حالت عادی پس از جنگ در حال نهایی شدن است. اما با خروج برخی، دیگران بازمی‌گردند تا بمانند و کارهای بزرگی انجام دهند.
پرسپولیس پرافتخارترین باشگاه ایران است (15 قهرمانی لیگ حرفهای ایران، 7 قهرمانی جام حذفی، 5 قهرمانی سوپرجام ایران). لوسادا قبلاً با این تیم سه‌گانه‌ای کسب کرده و حالا می‌خواهد افتخارات بیشتری به ویترین اضافه کند. (آخرین مربی اسپانیایی در ایران خوان کارلوس گاریدو بود که فصل را در ژوئن در طرابلس لیبی با الاتحاد به پایان برد.)
او می‌گوید: «هنوز آرزو دارم یک مربی اسپانیایی اینجا به موفقیت برسد. لوکاس آلکاراز، پاکو خمز، خوان ایگناسیو مارتینز، خاویر کلمنته و خیلی‌های دیگر از اینجا گذشته‌اند. سازگاری با فرهنگ ایرانی آسان نیست. اگر به فرانسه بروی، باید خودت را تطبیق دهی. یا به انگلیس یا ایتالیا. اولین تجربه خارجی‌ام در مجارستان با آکادمی پوشکاش بود، آنجا اروپا بود. یا وقتی به فیلیپین رفتم، جایی باز با توریست‌های زیاد، با خانواده‌ام بودم و در منطقه‌ای عالی زندگی می‌کردیم، انگار در منهتن بودیم. به ایران همیشه تنها آمده‌ام. اینجا مدرسه بین‌المللی نیست و این خیلی تأثیر دارد. سال قبل در هند این امکان بود ولی اینجا هنوز این امکان فراهم نشده است.»
چه زمانی پیشنهاد پرسپولیس را دریافت کردید؟
چند هفته پیش در حال پیاده‌روی در مسیر سانتیاگو بودم. در سه روز مذاکره قرارداد بستیم. (4 جولای رسمی شد.) از من پرسیدند آیا حاضر به بازگشت هستم. برای همسرم سخت‌تر بود (فصل قبل در هند با هم بودیم و فوق‌العاده بود). ما سه فرزند داریم، اما او خیلی باهوش است و می‌داند کار من چیست، هرچند اینجا همراهم نیست.
سرمربی کیست؟
وحید هاشمیان، ایرانی که کل دوران بازی‌اش را در آلمان گذراند، در هامبورگ، بوخوم، هانوفر و بایرن. این اولین فصل او به‌عنوان سرمربی است. سال‌هاست همدیگر را می‌شناسیم و او من را در تیمش خواست. فکر می‌کنم باشگاه از من و روش‌هایم، مثل استفاده از GPS، مدیریت بار تمرینی و برنامه‌ریزی، با او صحبت کرده بود. از 8 جولای کار را شروع کردیم.
پیش‌فصل چطور پیش می‌رود؟
در یک پیست اسکی در ترکیه هستیم، در ارتفاع بیش از دو هزار متری. مرز ایران حدود 800 کیلومتر دورتر است. چند تیم ایرانی دیگر هم اینجا هستند. 10 زمین فوتبال داریم و بازی‌های دوستانه با گالاتاسرای، بشیکتاش، فنرباغچه و ترابزون‌اسپور (چند روز پیش بدون گل مساوی کردیم). در حال آزمایش هستیم و زمان بازی بازیکنان را کنترل می‌کنیم. می‌توانستیم ببریم؛ یک پنالتی برایمان نگرفتند، ولی هنوز شکایتی نداریم.
انگار زبان دوم پرسپولیس اسپانیایی است؟
بله، بعد از فارسی؛ هرچند به انگلیسی صحبت می‌کنیم، اسپانیایی یک پیوند مشترک است. من هستم، مربی دروازه‌بان‌ها (امیلیو آلوارز که در رئال مادرید و منچستر یونایتد بود)، یک بازیکن از کنگو که در لاس‌پالماس بازی کرده و کاپیتان تیم ملی مقدونیه که در الکورکون بود.
وقتی برگردید، استقبال از شما چطور خواهد بود؟
فکر می‌کنم معروف‌تر شوم، چون قبلاً نمی‌توانستم در خیابان راه بروم و مردم من را متوقف می‌کردند. ایران کشوری فوتبالی است و همه‌چیز به دقت دنبال می‌شود. تمرین‌ها دو ساعت بعد در یوتیوب پخش می‌شود، که واقعاً دیوانه‌کننده است. حالا باید صبر کنیم، چون ورزشگاه آزادی ما در حال بازسازی است. این ورزشگاه ظرفیت بیش از 77 هزار نفر دارد، اما در حال حاضر مجبوریم در بیرون از شهر بازی کنیم. پنج یا شش بازی اول در خانه خودمان نخواهیم بود. فشار مضاعفی داریم، اما این فشار خوب است. پارسال هیچ قهرمانی کسب نکردیم و امسال باید همه، از جمله بازیکنان و کادر فنی، برای خوشحال کردن هواداران تلاش کنیم.
حضور هواداران زن در فوتبال چطور است؟
زنان به ورزشگاه می‌آیند، جدا از مردان، و تعدادشان زیاد است، حدود 8 تا 10 هزار نفر. این حضور حس خوبی را ایجاد می‌کند و فضای فوق‌العاده‌ای دارد. فیفا چند سال پیش (2019) فشار آورد که زنان به ورزشگاه راه داده شوند وگرنه لیگ شروع نمی‌شد. این قانون تغییر کرده است.
زندگی در تهران چطور است؟
برخی مناطق تهران مرفه‌تر هستند و به شهرهایی مثل پاریس، لندن یا مادرید شباهت دارند، از نظر رستوران‌ها، خیابان‌ها، ساختمان‌ها و ماشین‌ها اما ترافیک کاملاً شدید است. به تهران می‌گویند شهری که انتهایش پیدا نیست؛ حتی از برج میلاد با ارتفاع 435 متر هم آخر شهر دیده نمی‌شود. ایران کشوری زیباست، اما هنوز ناشناخته مانده است. پیست‌های اسکی دارد و سواحل و دریایی مشابه کارائیب در جزیره کیش که با هواپیما فقط دو ساعت فاصله دارد. شمال ایران هم مثل آستوریاس یا کانتابریا است. در محله‌ای که زندگی می‌کردم، زمستان‌ها از شدت برف نمی‌توانستم از خانه بیرون بیایم. گاهی فکر می‌کنی در سوئیس هستی یا ایران. مرز ترکیه کوهستانی است و مرز با افغانستان بیابانی‌تر است. مردم اطلاعات کافی ندارند، عمدتاً به خاطر عدم شفافیت. گردشگران زیادی که دیدم معمولاً آلمانی بودند.
بازار
