پیام خوزستان - اهواز - این گزارش روایت معلمی است که برای انجام رسالت خود در پیاده‌روهای دزفول تدریس می‌کرد تا دانش و علم را به کودکان کار و حتی کودکان افغانستانی منتقل کند.

خبرگزاری مهر ؛ گروه استان‌ها: اغلب ما هنگام عبور از خیابان‌های اصلی شهر، کودکان کار و کودکان مهاجر را می‌بینیم که اگرچه از وضعیت آنها متأثر می‌شویم اما بی‌توجه از کنارشان عبور می‌کنیم. گاه توجه یک نفر به این پدیده اجتماعی، منشأ کاری تأثیرگذار می‌شود و آغازگر راهی نو در مسیر زندگی این کودکان خواهد شد.
حسن گلچین نژاد دزفولی، مدیر و آموزگار دبستان آیت الله فلسفی دزفول است که دکترای تخصصی برنامه‌ریزی درسی دارد و در دانشگاه فرهنگیان دزفول نیز تدریس می‌کند. این معلم با تجربه، اوایل سال تحصیلی 99 هنگام عبور از یک خیابان در شهر دزفول، کنار پیاده‌رو یک کودک کار افغانستانی را می‌بیند که بساطی پهن کرده و وسایلی را می‌فروشد و در همان حال در دفترچه‌ای خطوطی را رسم می‌کرد.

این معلم، توجهش به نوشته‌های کودک جلب می‌شود و با چند پرسش از او متوجه می‌شود که آرش 9 ساله به مدرسه نمی‌رود و محل سکونتش همان نزدیکی است.
گلچین نژاد دزفولی بعد از ملاقات با والدین کودک متوجه می‌شود که هیچ مدرسه‌ای آرش را ثبت نام نمی‌کند. این معلم اگر چه قادر نیست راهکاری قانونی برای حل این مسئله پیدا کند اما نمی‌تواند این کودک را به حال خود رها کند و با عزمی قاطع تصمیم به باسواد کردن آرش می‌گیرد.
از آن جایی که فضای مناسبی برای تدریس یافت نمی‌شود، گلچین بعد از ظهرها، کنار همان بساط خرازی، برای تدریس به این کودک حاضر می‌شود.
چندی بعد کودکان مهاجر دیگری به این مدرسه خیابانی اضافه می‌شوند و استاد ناگزیر، مکانی دیگر را برای تدریس انتخاب می‌کند.

گلچین نژاد دزفولی کلاس مورد نظر در کنار یکی از بوستان‌های شهر را جایی که به محل سکونت تعدادی از کودکان نزدیک است، تشکیل می‌دهد. کلاسی که با آرش شروع شد به‌تدریج با مجیب، برکت، ملک، عسل، بهاره، ذبیح و… به 60 نفر افزایش یافت.
این کودکان که مهاجر افغانستانی و تعدادی پاکستانی هستند، اغلب به دلیل مشکلات اقتصادی با دست‌فروشی یاریگر خانواده هستند اما با تمام مشکلات از شرکت در این کلاس خیابانی استقبال می‌کنند.
انعکاس این خبر در فضای مجازی و رسانه‌ها بازتاب گسترده‌ای داشته و اغلب مردم، این حرکت انسان دوستانه را مورد حمایت قرار می‌دهند. تلاش‌های خالصانه گلچین از طرف آموزش و پرورش دزفول، فرهنگیان و خیران مورد حمایت قرار گرفته و گاه کمک‌های مالی هم ارسال می‌کنند.
تدریس در خیابان
حسن گلچین نژاد در گفت‌وگو با خبرنگار مهر در این خصوص می‌گوید: با افتخار عرض کنم شغلم معلمی است و 20 سال است که در مقطع ابتدایی تدریس می‌کنم.

وی در پاسخ به این سوال که «چه چیزی باعث شده تا به کودکان افغانستانی تدریس کند؟» بیان می‌کند: قصه من از آرش شروع شد و من مدیون آرش هستم. آرش یک پسر 9 ساله‌ای است که هم اکنون مقداری از 9 سال بزرگ‌تر شد. او کودک کار افغانستانی است که مهمان شهر من بود و این آرش قصه ما از تحصیل بازمانده بود.
گلچین نژاد عنوان می‌کند: با صحبت‌هایی که با پدر آرش انجام دادم، تصمیم گرفتم که روزانه بعد از اینکه از مدرسه عادی خودم کار دولتی که موظف به انجامش هستم و زمانی که آرش دست‌فروشی می‌کند، من هم کنارش بنشینم و به او آموزش ارائه دهم.
این معلم دزفولی ادامه می‌دهد: آموزش من حدود سه ماه انجام شد و در ابتدا مردم دزفول خیلی تعجب می‌کردند چون وقتی از کنار ما عبور می‌کردند، ما را در پیاده‌رو می‌دیدند. بعد از اینکه استقبال مردم دزفول نسبت به تدریس من به آرش را می‌دیدند، چون خیلی از مردم رد می‌شدند و تحسینم می‌کردند، برای پدر و مادرم و حتی معلم‌های دیگر دعا می‌کردند.

گلچین نژاد در پاسخ به این سوال که «چه چیزی باعث شده تا تدریس خودش را به آرش (کودکان مهاجر) ادامه دهد؟» بیان می‌کند: پیرمرد و پیرزن و جوان و با افکار مختلف عبور می‌کردند و این صحنه را که می‌دیدند، هم تعجب می‌کردند و هم من را دعا می‌کردند و به نوعی تشویق شدم و خدا به من توفیق داد و کار انجام شد و بچه‌ها به 25 نفر رسیدند.
وی ادامه دهد: یک تخته وایت برد و یک کیف داشتم، وسایل آموزشیم را بر می‌داشتم و سر چهار راه 4 - 5 تا از بچه‌های افغانستانی را آموزش می‌دادم، به آنها تکلیف می‌دادم؛ مثلاً بچه کار داشتم که 12 ساله بود و من تازه داشتم پایه اول را به او آموزش می‌دادم.
این معلم دزفولی اضافه می‌کند: خودم کودک کار بودم و در دزفول جنگ‌زده بودیم و با شرایط سخت درس خواندیم؛ این را با پوست و گوشت و استخوان خودم حس می‌کردم.

گلچین زاده در خصوص تعداد دانش آموزان خود عنوان می‌کند: امروز تعداد دانش آموزان کودک کار به 80 نفر رسیده‌اند؛ از دختر و پسر از رده سنی هفت سال دارم تا 15 سال و در پایه‌های اول دوم و سوم دارند درس می‌خوانند.
وی تصریح می‌کند: پس از سه سال و نیم، در سرما و گرما، عصرها کنار دست بچه‌ها می‌نشستم و آموزش می‌دادم اما هم اکنون یکی از خیران یک سوئیت کوچکی در اختیار من قرار داد و آن را تمیز و تجهیز کردیم و کلاس درس بچه‌ها شده و بچه‌ها تقسیم‌بندی شده‌اند.