پیام خوزستان - به گزارش خبرنگار مهر، «مثل هر روز کیف و کوله دوربین و لنز و دیگر تجهیزات لازم برای کارش را بر می‌دارد و از خانه بیرون می‌زند احتمالاً با این برنامه که بعد از پایان کارش در پیست اتومبیلرانی مجموعه ورزشی آزادی و تحویل خروجی عکاسی‌اش، به خانه بازگردد تا عصر آدینه را کنار همسر و فرزندش باشد، بدون ذره‌ای فکر و تصور از اینکه سرنوشت «رفتنی بی بازگشت» برای او در این روز رقم زده است.
» صحبت از «حمیدرضا درجاتی» است؛ عکاس ورزشی ایران که روز گذشته (جمعه 26 اردیبهشت) در جریان مسابقات راند اول اتومبیلرانی سرعت به خاطر انحراف یکی از ماشین‌های شرکت کننده و برخورد شدیدی که با گارد ریل داشت، دچار حادثه شد و به خاطر شدت جراحات جان خود را از دست داد.
این در حالی است که او در «امن‌ترین» بخش پیست ایستاده بود و از آنجا مشغول عکاسی بود یعنی جایی که برای او و دیگر عکاسان تعبیه شده است با این حال حادثه و تصادفی که میان چند ماشین در نقطه استارت ایجاد شد جان او را در امان نگه نداشت.

دقیقاً همین مسئله یعنی «حادثه مرگبار برای عکاس ورزشی در جایی که مخصوص به خودش و کارش بود» به ابهامات و پرسش‌های بی پاسخ در مورد این پیشامد تلخ دامن زده و مشخص نیست در نهایت نوک پیکان انتقاد و تقصیر روی چه کسی یا کدام مجموعه قرار می‌گیرد.
پرواضح است که خطای راننده پژو و یا اشکال فنی این ماشین جزو اولین موضوعاتی است که در رابطه با این پرونده عجیب و مرگ آفرین باید مورد بررسی قرار بگیرد اما نتیجه هر چه باشد هیچ نگاهی را به موضوع «لزوم لحاظ شدن استانداردهای لازم» در پیست و رعایت آن در روز مسابقه سرعت کمرنگ نمی‌کند.
پر واضح است که اگر «ایمنی گارد ریل» و به کارگیری تجهیزاتی مانند «بالشتک‌های ارتجاعی» برای حفظ آن در حد استاندارد و لازم رعایت شده بود، شدیدترین برخورد ماشین به گارد ریل هم نباید اینگونه جان یک نفر را می‌گرفت آن‌هم وقتی بیگناه در جای خودش ایستاده و مشغول به کارش بود.
پیست اتومبیلرانی آزادی سال‌هاست که با همین شرایط و استانداردهای فعلی میزبان مسابقات مختلف اتومبیلرانی و موتورسواری است اما در روز مسابقاتی که اتفاقاً استارت آن یکی از خطرناک‌ترین و پرحادثه‌ترین نقاط پیست به حساب می‌آید، نشان داد که به لحاظ ایمنی و استانداردسازی در حدی نیست که مانع اتفاقات و حوادث کشنده شود.
تنها اتفاق مثبتی که پیرامون پیست اتومبیلرانی آزادی رخ داده است، مربوط به «بیمه شدن» آن می‌شود. اقدامی که تیر سال گذشته توسط رئیس وقت فدراسیون اتومبیلرانی و موتورسواری (مازیار ناظمی) انجام شد اما در کنار این فاکتور مهم و آینده‌نگرانه، استانداردسازی و ایمن سازی حداکثری پیست هم لازم و ضروری است؛ اقدامی که دقیقاً مشخص نیست که بار مسئولیتش روی دوش کدام نهاد و مدیریتش قرار دارد.
به نظر می‌رسد در این زمینه سه گزینه مد نظر باشند؛ اول شرکت توسعه و نگهداری اماکن ورزشی که متولی پیست آزادی به حساب می‌آید و آن را به صورت سالیانه به فدراسیون اتومبیلرانی و موتورسواری اجاره می‌دهد، دوم خودِ فدراسیون که به عنوان مستأجر پیست و مسئول برگزاری مسابقات موظف به فراهم کردن استانداردهای لازم برای مسابقه سرعت است، گزینه سوم هم مربوط به مجموعه ورزشی آزادی می‌شود که پیست اتومبیلرانی در آن تعبیه شده است.

البته به نظر می‌رسد نقش ورزشگاه آزادی و مدیریتش در رابطه با پیست اتومبیلرانی و اتفاقات رخ داده در آن کمتر از شرکت توسعه و نگهداری اماکن ورزشی و فدراسیون اتومبیلرانی و موتورسواری باشد اما به هر حال باید مشخص شود که مسئولیت این «پیست حادثه خیز» و به خصوص «جان» از دست رفته در آن با چه کسی است.
مسئله امیدوارکننده در رابطه با پیشامد مرگ آفرین، نحس و تلخ پیست آزادی ورود سریع احمد دنیا مالی وزیر ورزش به آن است و تأکیدی که بر پیدا کردن مقصر و لزوم معرفی و برخورد با او داشته است به این امید که بعد از بررسی‌های لازم و پاسخ به همه ابهامات و پرسش‌ها، اقداماتی صورت بگیرد که به واسطه آنها پس از این حوادثی اینچنینی جان کسی را نگیرد.