چاپ

پیام خوزستان- هدف اصلی ورزشکاران و مربیان رسیدن به اوج عملکرد ورزشی است. اجرای بهینه و مطلوب مهارت‌های ورزشی، حاصل تعامل پیچیده عوامل فیزیولوژیک، ژنتیک، زیست حرکتی، آنتروپومتریک و در نهایت انتخاب یک روش مطلوب جهت بازگشت به حالت اولیه است. ورزش تکواندو، یک هنر رزمی کره‌ای و یکی از رشته‌های ورزشی المپیکی است که همانند سایر ورزش‌ها نیازمند اصول صحیح بازگشت به حالت اولیه برای کاهش آسیب‌ها و کسب عملکرد بهینه است.

به گفته متخصصان علوم تربیت بدنی، یکی از مهم‌ترین دغدغه‌های مربیان و ورزشکاران تکواندو، محدود بودن فاصله بین فعالیت‌ها و رقابت‌های ورزشی برای بازگشت به حالت اولیه فیزیولوژیک و وضعیت پیش از فعالیت در روز یا روزهای متوالی رقابت است. این امر فشارهای زیادی را بر سیستم عضلانی اسکلتی ورزشکاران تحمیل می‌کند که در نهایت به افت عملکرد آن‌ها منجر می‌شود. از سوی دیگر شیوه مبارزه در این ورزش آزاد بوده و ورزشکاران برای ضربه زدن و دفاع در برابر حریف از دست و پای خود استفاده می‌کنند و همچنین ضربه به سر و صورت آزاد است، لذا احتمال آسیب در این رشته ورزشی بالا است و بایستی تمرینات بازگشت به حالت اولیه در آن به‌درستی دنبال شوند.

در رابطه با این موضوع، یک مطالعه تحقیقاتی توسط پژوهشگرانی از دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز، دانشگاه بروجرد و دانشگاه آزاد این شهر انجام شده است که در آن تأثیرات بازگشت به حالت اولیه از طریق غوطه‌وری در آب سرد در تکواندوکاران بررسی شده است.

در این مطالعه 21 نفر از تکواندوکاران شهر قزوین در رده سنی 17 تا 19 سال با سابقه تمرینی 6 تا 8 سال مشارکت داشته‌اند. این افراد به سبک مسابقات المپیک در طبقه‌بندی وزنی خود قرار گرفتند و مسابقه شبیه‌سازی‌شده‌ای را اجرا کردند. برای این ورزشکاران، غوطه‌وری در آب به‌صورت غوطه‌وری موضعی پاها در آب سرد با دمای 11 درجه سانتی‌گراد و به مدت 11 دقیقه انجام شد تا تأثیر آن بر شاخص‌های آسیب عضلانی ارزیابی شود.

بر اساس نتایجی که از این تحقیق به‌دست‌آمده است، غوطه‌وری در آب سرد نسبت به بازگشت به حالت اولیه غیرفعال پس از چند مسابقه متوالی تکواندو، دارای اثربخشی بیشتری است و نتایج مفیدی را برای ورزشکار در بر دارد.

در این خصوص، مسعود میر معزی، پژوهشگر گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز و همکارانش در این پژوهش می‌گویند: «بررسی‌های ما نشان می‌دهند میانگین شاخص‌های کراتین کیناز، لاکتات دهیدروژناز، آسپارتات آمینوترانسفراز و آلانین آمینو ترانسفراز که همگی از شاخص‌های مهم مربوط به آسیب عضلانی هستند، در گروه غوطه‌وری در آب سرد به‌طور معنی‌دار و قابل توجهی کمتر از گروه کنترل بود».

آن‌ها می‌افزایند: «به نظر می‌رسد می‌توان برای به حداقل رساندن دوره آسیب و کوفتگی عضلانی و همچنین برای داشتن بازگشت به حالت اولیه بهتر در زمان‌های کم، از غوطه‌وری در آب سرد استفاده کرد».

در این پژوهش اشاره شده که مربیان تلاش می‌کنند به شیوه‌های مختلف، طول دوره بازگشت به حالت اولیه را کاهش داده تا ورزشکار با دستیابی مجدد و عملکرد بهینه و درحالی‌که به‌سرعت برای رقابت بعدی مهیا می‌شود، احتمال آسیب عضلانی اسکلتی را نیز کاهش دهد. روش ارائه‌شده در این پژوهش یعنی روش استفاده از غوطه‌وری در آب سرد دارای چنین مزایایی شناخته شده است.

در این تحقیق همچنین پیشنهاد شده که در تحقیقات غوطه‌وری در آب سرد، به شاخص قدرت نیز توجه شود و ضمناً برای بهره‌برداری بیشتر از مزایای روش‌های درمانی این‌چنین که کم‌هزینه بوده و به کمترین تجهیزات برای بازگشت به حالت اولیه نیاز دارند، تحقیقات بیشتری صورت گیرد.

از یافته‌های این مطالعه، مقاله‌ای علمی پژوهشی به رشته تحریر درآمده که در فصل‌نامه «ارتقای ایمنی و پیشگیری از مصدومیت‌ها» وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی منتشر شده است.