پیام خوزستان - در این روز‌های تلخ، سینما همچنان می‌تواند گریزگاهی باشد برای مردم؛ و با ‏واقعیات و فضا‌های رهایی‌بخش، تسلی‌بخش و آرامش‌بخش خود حداقل یکی-دو ساعت آن‌ها را از مشکلات پیرامون دور کند

فیلم هایی برای آرامش در این روزهای تلخ
سینما همیشه برای انسان دستاویزی بوده برای گریز، فرار از تلخی‌های واقعیت و پناه بردن به دنیایی بهتر، ‏آرام‌تر و رویایی‌تر.
نیکلاس باربر، منتقد سینمایی نامدار و شناخته شده‌ای که در گاردین، بی‌بی‌سی، ‏نیویورک‌تایمز و سایت راتن‌تومیتوز می‌نویسد، بر این باور است که سینما همچنان می‌تواند گریزگاهی باشد برای مردم؛ و با ‏واقعیات و فضا‌های رهایی‌بخش، تسلی‌بخش و آرامش‌بخش خود حداقل یکی-دو ساعت آن‌ها را از مشکلات پیرامون دور کند. فهرستی که در چند بخش مختلف تنظیم شده و با این جمله آغاز می‌شود: پاپ‌کورن و ‏تنقلات و بستنی البته اختیاری است، ولی به شدت توصیه می‌شود ‎. ‎
فیلم ‌هایی برای آرامش و سبکباری
آدمی در دوران دشواری با تماشای کسانی که مشکل و دشواری ندارند، روحیه می‌گیرد. در این زمینه می‌توان قهرمان خوشبخت ‏فیلم «برای رضای خدا» (1926) با بازی‌هارولد لوید را مثال زد، که برخلاف دیگر کاراکتر‌های سینمای صامت با جنایت و ‏دشواری مواجه نیست، بلکه مثل تقریبا تمام کارنامه‌هارولد لوید شخصیتی مثبت، ساده، شاد و سبکبار است که با دست باز ‏مشکلات خودش یا دیگران را حل می‌کند.

فیلم سینمایی بانو ایو The Lady Eve
فیلم «بانو ایو» (1941) با بازی هنری فوندا مثال دیگری از این نوع فیلم‌هاست، ‏درباره وارث ثروتمند یک کارخانه که تنها مشکلش سروکله زدن با زنی است با بازی باربارا استانویک که می‌خواهد ثروت ‏او را تصاحب کند. در این بخش می‌توان -و باید- به فرد آستر و جینجر راجرز نیز اشاره کرد. دو شمایل برجسته شخصیت‌های ‏بی‌خیال که در دوران رکود اقتصادی مخاطبان را با کاراکتر‌های سبکبارشان در فیلم‌های کلاه سیلندر (1935) و بی‌خیال (1938) ‏سرگرم کردند‎. ‎
فیلم‌هایی برای سرخوشی
البته پزشکان نتوانسته‌اند ثابت کنند که با آهنگ‌های فیلم «آواز در باران» (1952) می‌شود شاد شد. اما تجربه ثابت کرده که این ‏فیلم می‌تواند چند هفته تماشاگرش را به شادی و آواز خواندن وا دارد.

فیلم «آواز در باران» Singin’ in the Rain
«آواز در باران» با حضور جین کلی، دوبی رینولدز و دونالد ‏اوکانر نه‌تن‌ها تاکنون شناخته‌شده‌ترین و محبوب‌ترین فیلم موزیکال‌هالیوود بوده، بلکه به‌عنوان یک فیلم کمدی نیز یکی از آثار ‏سرزنده دوران گذار از سینمای صامت به ناطق است. مثل «رژه عید پاک» (1948)، «واگن موسیقی» (1953)، «برادران ‏بلوز» (1953) و «فروشگاه وحشت» ‎(١٩٨٦).
فیلم‌هایی درباره عشق
«حرف‌های بالشتی»(1959) ، درباره عشق است، در عین حفظ کردن سبک زندگی طرفین داستان، یکی منطقی و کاری و ‏دیگری خوشگذران و بی‌خیال.

فیلم چهار عروسی و یک ‏تشییع جنازه 
علاوه بر این کمدی رمانتیک الگو شده و امتحان پس‌داده؛ می‌توان فیلم «چهار عروسی و یک ‏تشییع جنازه» (1994) با بازی هیو گرانت و اندی مک‌داول، یا فیلم «وقتی هری سالی را ملاقات کرد» (1998) با بازی بیلی ‏کریستال و مگ رایان را نیز در این بخش مثال زد‎. ‎
فیلم‌هایی درباره عطوفت و مهر
گاهی آدم بزرگ‌ها مانند کودکان احساس می‌کنند نیاز به حمایت و عطوفت کسی بزرگ‌تر از خودشان دارند. در این مواقع تماشای ‏فیلم کارتونی «کتاب جنگل» (1976) و تماشای رابطه حمایت‌آمیز بالو خرسه و باگیره پلنگه که وفادارانه و بی‌توقع زندگی‌شان ‏را به‌خاطر موگلی به خطر می‌اندازند، می‌تواند حال‌تان را خوش کند و احساس خوشایندی به وجود آورد‎.‎
«مری پاپینز» (1964)، «گاوصندوق» (2012) و «بودن و داشتن» (2002) مثال‌های درخشان دیگری در این بخش هستند‎. ‎
فیلم‌هایی درباره نجات ‌دهنده‌های جهان
خیلی‌ها فیلم‌های جیمز باند را آرامش‌بخش می‌دانند، چرا که این فیلم‌ها برای این گروه (که اغلب سن و سالی از آن‌ها گذشته) ‏حس‌وحال آرامش کریسمس را تداعی می‌کند. اما برای عده پرشمارتری نه یادآوری آرامش کریسمس، بلکه تماشای یک قهرمان ‏قدرتمند که افراد شرور را شکست می‌دهد، آرامش‌بخش است‎. ‎در این زمینه می‌توان به فیلم «جاسوسی که دوستم داشت» (1977) اشاره کرد. یکی از تحسین شده‌ترین فیلم‌های جیمز باند، که ‏بین قهرمانی و هجو قهرمانی در حرکت است و احساسی خوشایند در مخاطب ایجاد می‌کند‎.

فیلم جان سخت
برای کسانی که طرفدار جیمز باند نیستند، اما می‌توان فیلم «جان‌سخت» (1988) را پیشنهاد کرد یا «ایندیانا جونز و مهاجمان ‏صندوقچه گمشده» (1981) را‎.
کمدی‌های واقعا خنده‌آور
برخی در تماشای کمدی‌ها دنبال سیاهی‌ها، بی‌عدالتی‌ها و ضعف‌های انسانی نیستند و فقط می‌خواهند بخندند و همه چیز را ‏فراموش کنند. یعنی سینما را در حکم دارو می‌خواهند.

فیلم کمدی سوپ اردک
برای این افراد فیلم «سپینال تپ» (1984) را پیشنهاد می‌کنم. فیلمی از ‏رابر راینر که شبه‌مستندی استادانه و به‌شدت خنده‌دار درباره یک گروه هوی‌متال است‎. از دیگر فیلم‌های خنده‌دار می‌توان به «سوپ اردک» (1933)، «بازگشت پلنگ صورتی» (1975)، هواپیما! (1980) و بورات ‏‏ (2006) اشاره کرد. در این میان «پنگوئن‌های ماداگاسکار» (2014) را هم فراموش نکنید‎. ‎
فیلم‌هایی درباره احساس تعلق به جمع
در این زمینه می‌توان به کمدی جذاب « نهار نیمه اوت » (2008) اشاره کرد. فیلمی از جیانی دی‌گرگوریو درباره مردی که در ‏روز‌های تعطیلات مجبور است از مادر پیرش نگهداری کند. فیلمی که می‌خواهد با یادآوری اهمیت مراقبت به اهمیت ارتباطات ‏اجتماعی نیز تأکید کند‎.

فیلم چه زندگی شگفت‌انگیزی
«‎چه زندگی شگفت‌انگیزی» (1946)، آملی (2001) و «فول‌مانتی» (1977) دیگر فیلم‌هایی هستند که احساس تعلق خاطر به ‏یک محله را ایجاد می‌کنند؛ و البته «پدینگتون2» (2017) که بعید است کسی آن را ببیند و احساس خوبی نداشته باشد‎. ‎
فیلم ‌های آرامش ‌بخش
کمدی‌سال 2008 مایکل گوندری به نام «با دقت به عقب برگردان» که در یک ویدیوکلوب می‌گذرد و درباره دوستانی است که ‏بعد از پاک کردن اتفاقی فیلم‌های ویدیوکلوب، با بازسازی ناشیانه فیلم‌هایی، چون «شکارچیان روح، وقتی ما پادشاه بودیم » 2001: ‏ادیسه فضایی و کرایه دادن آن‌ها سعی می‌کنند اشتباه‌شان را جبران کنند؛ یک فیلم واقعا آرامش‌بخش است.

فیلم سینما پارادیزو
فیلمی درباره کار ‏گروهی، آدم‌ها و روابط محله‌های قدیمی و البته سینما. جادویی که به شکل دیگری در «سینما پارادیزو» (1988) ساخته ‏حیرت‌انگیز جوزپه تورناتوره می‌بینیم و نیز در «سفر‌های سالیوان» (1941) به کارگردانی پرستون استرجس.
منبع: روزنامه شهروند