بزرگنمايي:

پیام خوزستان - اعتماد / یک منتقد سینما نوشت: جمال اجلالی را با سریال «مسافر» ساخته سیروس مقدم به یاد دارم، البته نه به خاطر کیفیت آن سریال آب‌بندی شده و اشک‌انگیز، بلکه به خاطر چهره و صدای ایشان.
سینما اعتماد ، بهمن عبداللهی در روزنامه اعتماد نوشت: «مُردن»، «درگذشت»، «رهسپار شدن به دیار باقی» یا هر عنوان دیگری که بابت از دست دادن جسم کسی نامگذاری کنیم در اصل «فقدان» تاثیری ندارد، اما یک نکته را نمی‌توان کنار گذاشت و آن، مواجهه ما با مقوله «مرگ» است.
از نگاه ما نحوه تأمل و تفکر درباره فقدان یک عزیز، دوست یا فردی که مشخصا تعاملاتی با او داشته‌ایم بسیار تفاوت دارد با کسانی که اساسا نه آشنایی و نه شناختی از آنها داشته‌ایم. اما در فاصله میان این دو گروه، افرادی هستند که صرفا به واسطه خلاقیت، هنرمندی، شهرت یا هر گونه تاثیرات جمعی دیگر دوستشان داریم و با مرگ آنها متاثر می‌شویم.
«جمال اجلالی» یکی از وابستگان همین گروه است، یکی از هزاران هنرمندی که به واسطه آثارشان آنها را می‌شناسیم. شخصا به‌رغم چند دهه مراوده و معاشرت با سینماگران هرگز با این بازیگر توانمند نقش مکمل برخوردی نداشتم، اما در نخستین لحظه خواندن خبر درگذشت ایشان متاثر شدم و بی‌درنگ فیلم‌ها، بازی‌ها و آن صدای خاصش را در ذهن مرور کردم. می‌دانم که مرگ، پایان نیست و آنکه ردی بر ذهن و قلب ما گذاشته باشد تا همیشه زنده است. این خاصیت و ارزش هنر است که با از دست جسم هر هنرمند، بازیگر یا آفرینشگر، آثارش جاودانه خواهند ماند.
در واقع راز ماندگاری صاحب اثر پس از مرگ او بر ما آشکار شده و این رویکرد در سینما شکل عینی‌تری بر خود دارد.جمال اجلالی فقید، از آن بازیگرانی بود که خیلی دیر شناخته شد و البته به قدر کافی دیده نشد، اما حضور موثرش در بسیاری از آثار سینمایی، تلویزیونی و تئاتری را نمی‌توان انکار کرد. او در مدت چهار دهه‌ای که در این سه عرصه فعالیت داشته با فیلمسازان مهمی چون خسرو معصومی، حمید نعمت‌الله، محسن تنابنده و… همکاری و در 9 فیلم نقش‌آفرینی کرده بود.
بازار
در تلویزیون البته پر‌کارتر بود و جلوی دوربین کارگردان‌های اسم و رسم‌داری مثل حمید لبخنده، سیروس مقدم، رامبد جوان، محمدمهدی عسگرپور و‌… ظاهر شده بود و در تئاتر نیز یکسری از نقش‌ها را ایفا کرده که البته بیشترشان برای حمید سمندریان بوده؛ همان استادی که در کشف بازیگران مستعد چیره‌دست بود و پای این عزیز را با فیلم «تمام وسوسه‌های زمین» به سینما باز کرد. جمال اجلالی مجموعا در بیش از 30 اثر سینمایی و سریال یا برنامه تلویزیونی بازی کرد که در برخی از آنها توانایی و استواری‌اش را در ارایه درست و استاندارد نقش می‌توان دید، اما تنها جایی که مورد توجه قرار گرفت در نظرسنجی از منتقدان و نویسندگان مجله «فیلم» بود که بازی‌اش در نقش پزشک معتاد فیلم «آرایش غلیظ»؛ (حمید نعمت‌الله/1392) را پسندیدند و عنوان بهترین بازیگر نقش مکمل جشنواره سی و دوم فجر را به وی اعطا کردند.
به عنوان نگارنده این سطور؛ جمال اجلالی را با سریال «مسافر» ساخته سیروس مقدم به یاد دارم، البته نه به خاطر کیفیت آن سریال آب‌بندی شده و اشک‌انگیز، بلکه به خاطر چهره و صدای ایشان. در اواخر دهه 70 سریال دیگری (در قلب من/حمید لبخنده) هم پخش می‌شد که بازخورد و استقبال زیادی داشت و او هم یکی از بازیگران مکمل کار بود. اما در سینما جمال اجلالی فرصت پیدا کرد تا جدا از همکاری با چند فیلمساز توانمند، نقش‌های کامل‌تر و دقیق‌تری به دست آورد و توانایی‌اش را نشان دهد از‌جمله در «آرایش غلیظ» که یکی از متفاوت‌ترین معتادهای سینما را بازی کرد و در «تابو» به عنوان نقش دوم اثر خسرو معصومی شخصیت گنگستر پیر عاشق را بسیار خوب ترسیم کند. و نکته آخر، زنده‌یاد جمال اجلالی صدای محشری داشت. گونه‌ای صدای بم وقارمند که می‌توانست در نقش‌های قهرمان، ضد قهرمان یا شرور تاثیرش را بر مخاطب بگذارد. روحش شاد.