پیام خوزستان - آخرین خبر / سریال کره‌ای «بازی مرکب» به نویسندگی و کارگردانی هوانگ دونگ-هیوک برای نتفلیکس، اولین بار در سپتامبر 2021 پخش شد و تبدیل به یکی از پرتماشاگرترین سریال‌های تاریخ نتفلیکس شد. داستان درباره افرادی است که برای فرار از بدهی، وارد یک بازی مرگبار با جایزه‌ای عظیم می‌شوند. بدهکارانی که خبر از آخر و عاقبت خود در این بازی ها ندارند.
فصل اول این سریال که در دوران همه گیری ویروس کرونا پخش شد به علت خاصیت آن دوران توانست تماشاگران بسیاری را به خود جذب کند، البته شخصیت پردازی های قوی و داستان بکر و تازه آن در جذب مخاطب بی تاثیر نبوده است.
بازار

همین استقبال از فصل اول سریال، سازندگان آن و همچنین کمپانی نتفلیکس را بر آن داشت تا ادامه آن را در فصول 2 و 3 بسازند تا بلکه موفقیت فصل اول را کسب کند.
اما می توان چنین گفت که فصل 2 و 3 بیشتر تکرار مولفه های آشنای فصل اول هستند و چیزی فراتر از آن نرفته است.
مولفه هایی که به جذابیت و گیرایی فصل اول اضافه کرده بود گویی در این فصل نوعی پاشنه آشیل سریال شده ست و بازی مرکب را به دور تکرار کشانده است.

با این حال، فصل سوم تفاوت هایی با فصل یک و دو دارد: مرگ‌ها خشونت‌آمیزتر شده‌اند، عمق شخصیت ها بیشتر نمایش داده است و ما با درونیات شخصیت ها بیشتر آشنا می شویم. بدون لو دادن داستان، فصل سوم چیزهایی را که در دو فصل قبل جواب داده بود می‌گیرد و آن را تا 100 افزایش می‌دهد و حتی فراتر می‌رود.
سریال هیچ ترس و واهمه ای از ورود به فضاهایی ندارد که دیگر سریال‌ها جرأت ورود به آن را ندارند. هیچ‌کس در امان نیست، و طبیعت وحشیانه‌ی این بازی به‌طور کامل در آغوش گرفته می‌شود. شخصیت‌ها با تصمیمات اخلاقی و وجدانی‌ بیشتری درگیر می شوند (بخصوص شخصیت اصلی با نام گی هون) که در انتهای داستان مرز میان وجدان و بی اخلاقی را به خوبی به نمایش می گذارد.
اما فی الواقع اگر همین مولفه های اخلاقی و وجدانی را از سریال بگیریم چیزی برای ارائه ی بیشتر نخواهد داشت.
در ادامه به بررسی نقاط قوت و ضعف سریال می پردازیم:
نقاط قوت:
این سریال از ابتدا توانست با ایده های تبلیغاتی جذاب و بکر، رنگ آمیزی های متفاوت، حضور عروسک های غول پیکر، موسیقی های متفاوت و گاهی بچگانه و خصوصا استفاده از بازی هایی دوران کودکی توانست مخاطبان را به سرعت به خود جذب کند.
همچنین از شخصیت پردازی و کارگردانی بی نظیر این سریال در طی این 3 فصل نمی توان گذشت.

بازی بازیگران اصلی و فرعی نیز از دیگر نقاط قوت این سریال به شمار می رود. بازی شخصیت اصلی «گی‌هون» (لی جونگ‌جائه) بسیار پخته و به جا است بخصوص در فصل 3 که به نوعی بازی در سکوت از این بازیگر می بینیم. و بازیگر دیگر که در فصل سوم بسیار تاثیر گذار است «جانگ گئوم‌جا» با بازی «کانگ آئه-شیم» است، زن سالخورده‌ای که وارد بازی‌ها شد تا بدهی‌های قمار پسرش «یونگ‌شیک» (یانگ دونگ-گئون) را پرداخت کند. یکی از غم‌انگیزترین صحنه‌های سریال به او تعلق دارد و «کانگ» با هنرنمایی خیره‌کننده‌اش در میانه فصل، بهترین اجرا را تا به امروز ارائه می‌دهد.
نقاط ضعف:
ولی باید صادق باشیم و بپذیریم که ضعف هایی در فصل سوم وجود داشت مانند صحنه‌های مربوط به تماشاگران ماسک‌دار و ثروتمند VIP با دیالوگ های تکراری و فاقد احساس و انسانیت که از نقاط تیره سریال به شمار می آید.
همچنین تنوع بازی ها در فصل سوم کمتر شده و بیشتر بر جنبه خشونت بار بی رحمانه و صحنه های کشت و کشتار آن اضافه شده است، گویی هدف فقط از میان بردن حریفان است نه زیبایی و سرگرمی بازی ها (همانند فصل اول که بازی ها سرگرم کننده تر بود.) 

زمان بر بودن فرآیند رای گیری در بازی ها هم حاوی سکانس های طولانی و زمان بر بود که می توان از آن به عنوان نقاط ضعف فصل سوم نام برد.
در نهایت حتی اگر «بازی مرکب» به‌عنوان درام چندان مؤثر نباشد، بسیاری از مخاطبانش آن را نمادی استعاری از زندگی در نظام سرمایه‌داری متأخر می‌دانند. سریال به‌خوبی تصویری هرچند مبهم و نمادین از صاحبان قدرت و ثروت به نمایش می‌گذارد؛ کسانی که با وقاحت و بی‌رحمی به انسان‌ها به چشم بازیچه نگاه می‌کنند. این تصویر با احساسات بسیاری از تماشاگران همخوانی دارد؛ کسانی که رهبران سیاسی و اقتصادی جهان را بی‌اخلاق و فرصت‌طلب می‌دانند.
نویسنده: رویا قندهاری