بزرگنمايي:

پیام خوزستان - باشگاه خبرنگاران / مشاهدات تلسکوپ فضایی جیمز‌وب، اسرار شگفت‌انگیزی را در اعماق منظومه شمسی ما آشکار کرده است.
جواد فراهانی - آخرین داده‌ها تأیید می‌کنند که مه آبی متمایزی که دنیایی یخی در پولوتو را پوشانده است، فقط یک پدیده آب و هوایی گذرا نیست، بلکه یک سیستم آب و هوایی منحصر‌به‌فرد برای منظومه شمسی ما است.
این یافته‌های هیجان‌انگیز پس از سال‌ها رمز و راز باقی مانده از کاوشگر نیوهورایزنز ناسا در سال 2015 به دست آمده است. هنگامی که نیوهورایزنز از کنار پلوتو عبور کرد، منظره‌ای خیره‌کننده از دشت‌های یخی و کوه‌های سر به فلک کشیده را آشکار کرد، اما بزرگترین شگفتی، مه آبی چندلایه‌ای بود که آسمان جهان را پوشانده و بیش از 300 کیلومتر بالاتر از سطح امتداد یافته است - بسیار بلندتر و پیچیده‌تر از آنچه دانشمندان انتظار داشتند.
بازار
اکنون، داده‌های جدید جیمز وب تأیید می‌کند که این مه فقط یک پدیده بصری عجیب نیست، بلکه نقش محوری در کنترل آب و هوای پلوتو ایفا می‌کند.
این مه از واکنش‌های شیمیایی پیچیده بین متان و نیتروژن تحت تأثیر نور خورشید تشکیل می‌شود و ذرات آلی کوچکی تولید می‌کند که مانند یک «ترموستات» کیهانی عمل می‌کنند.
در طول روز، این ذرات انرژی خورشیدی را جذب می‌کنند و در شب، آن را به صورت گرما به فضا بازمی‌تابانند و باعث می‌شوند جو بالایی تا -203 درجه سانتیگراد سرد شود، بسیار سردتر از حد انتظار.
آنچه این کشف را هیجان‌انگیزتر می‌کند، پیامد‌های گسترده آن برای درک ما از تکامل سیاره‌ای است.
دانشمندان معتقدند که سازوکار‌های مشابه ممکن است یک عامل مهم آب و هوایی در سیارات دیگر، مانند تیتان، قمر زحل یا تریتون، قمر نپتون، باشند. در واقع، برخی دانشمندان این سوال را مطرح می‌کنند که آیا زمین اولیه شرایط مشابهی را تجربه کرده است، جایی که مه آلی ممکن است در ایجاد شرایط مناسب برای ظهور حیات نقش داشته باشد یا خیر.
تلسکوپ وب با موفقیت یک معضل علمی را که سال‌ها دانشمندان را از خود بی‌خبر گذاشته بود، حل کرد. برای اولین بار، به لطف حساسیت برتر خود در محدوده مادون قرمز، توانست بین نشانه‌های حرارتی پلوتو و قمرش شارون تمایز قائل شود. 
این دستاورد فنی بی‌سابقه نه تنها نظریه‌های پنج سال پیش را تأیید کرد، بلکه دریچه‌ای به سوی دوران جدیدی از اکتشافات در مورد جهان‌های دوردست در منظومه شمسی و فراتر از آن گشود.
این مطالعه در مجله Nature Astronomy منتشر شده است.
منبع: اسپیس